De ochtendspits

Je kent het wel de ochtendspits.

Iedereen haast zich om op tijd klaar te zijn. Lunchpakketten worden gemaakt, kleren uitgekozen, last minute aanpassingen aan de outfits worden uitgevoerd, een laatste controle in de spiegel. (Dat zijn de jongeren, ik ga meestal in mijn joggingbroek naar mijn werk ;-))

Je denkt ; “Dat gaat vlot vanmorgen”

En dan gebeurt het,….als we bijna klaar zijn, mijn hand ligt al op de deurklink, mijn autosleutel in mijn hand ;

De uitspraak

Zegt mijn zoon tegen mijn dochter ; “Amai uw haar is vettig!”

Het drama begint

De dochter wilt natuurlijk niet meer vertrekken zonder te douchen. We gebruiken nochtans al de hinderpalen (roadblocks) in de communicatie volgens Dr. Gordon die we kennen om haar te overtuigen ;

Complimentjes geven ; “Je ziet er echt goed uit!”
Beschuldigen ; “Als je gisteren gedoucht had, was er nu geen probleem.”
Dreigen ; “Als je nu niet meegaat, moet je er zelf geraken”
Commanderen ; “Doe nu je schoenen aan!"
Preken / moraliseren ; “Het is niet professioneel van mij als ik te laat kom.”
Oplossingen aanbieden; “Zullen we een beetje droogshampoo gebruiken?”

Ik merk al snel dat ik nergens kom met mijn oude geconditioneerde gewoontes. En herinner mij mijn jeugd, en stel me voor hoe het zou zijn om op (een nieuwe) school aan te komen met vettig haar. Of nu in de yogastudio. (Waar ik douche als ik mijn haar vettig vind.) En mijn empathie kicks in.

De oplossing

Ik besef dat onze gemeenschappelijke behoefte is om op tijd aan te komen zonder vettig haar. Ik reageer pijlsnel en zeg tegen mijn dochter dat ze als de bliksem in de douche moet springen. Ik rep me met mijn zoon naar de auto. Als we zijn ingestapt kijk ik hem streng aan en zeg ;

“SERIOUSLY? GIJ MEENT DA OF WA? VETTIG HAAR?”
Hij; “Ja ik weet het, ik weet het , stom stom.” ;-))

Ik zet mijn zoon een minuut voor hij er moet zijn af voor de deur van zijn school en rijd terug naar huis. Onderweg bel ik de dochter die me verzekert bijna klaar te zijn.

Het resultaat

Mijn dochter stapt in en zonder dat ik iets hoef te zeggen, zegt zij ; “Sorry mama en bedankt. Ga jij nu te laat zijn? “ Ik krijg dus empathie terug. Ik stel haar gerust en denk wel dat het gaat lukken. Ik heb misschien straks wel wat hulp nodig om de verloren tijd in te halen. Helpen wil ze maar al te graag nu ze tevreden in de achteruitkijkspiegel kijkt.

De WIN WIN

Zegt 1 van mijn studenten, jij hebt hier toch duidelijk verloren, je hebt 2 keer moeten rijden. Tja het is natuurlijk waar dat ik 2 keer heb gereden, ik heb naar mijn inziens echter alleen wat tijd verloren (en in principe ook wat brandstof). Die tijd wordt straks ook weer goed gemaakt met wat hulp in het huishouden.

Maar ik krijg er zo veel dankbaarheid voor terug. Ik was op tijd voor mijn eigen les. Mijn relatie met mijn pubers heeft geen schade opgelopen. Integendeel, het gaf een bad-ass, we pulled it off, groepsgevoel.

Het andere scenario zou zijn om de dochter te dwingen mee te vertrekken, met veel weerzin en negativiteit tot gevolg. En ik zou me heel de dag slecht voelen en me afvragen hoe zij zich voelt.

Of om haar achter te laten en yogales te gaan geven niet wetend of ze op tijd op school is geraakt, ALS ze gegaan is. Dat zou pas verloren tijd zijn. Dat voelt meer als verliezen.

De Gordon methode gaat echt niet over je kinderen altijd maar hun zin geven. Maar soms daagt ze je wel uit om om te denken en even stil te staan. Je af te vragen,; Wil ik mijn macht als ouder hier gebruiken? Is dat de moeite? En ten koste van wat? Wat doet dat met de relatie?

Tuurlijk kan je je macht inzetten als ouder. Maar waarom doe je dat? Omdat je anders in de ogen van een ander de verliezer bent? Omdat je als ouder perse moet winnen? Omdat je op je strepen moet staan?

Nu 3 weken later stuur ik een preventieve boodschap naar mijn dochter ;