Vind je het ook zo moeilijk om je kind NIET te helpen met studeren?

De Gordon-methode: van wie is het probleem?

Dr. Thomas Gordon schreef in 1970 het boek ‘Luisteren naar kinderen’. Deze opvoedklassieker maakte hem wereldberoemd. De klinisch psycholoog, student en later collega van Carl Rogers werd vooral bekend om zijn 'Gordon-methode'. Zijn werk leverde hem drie nominaties op voor de Nobelprijs voor de Vrede.

Een kernbegrip in 'Luisteren naar kinderen' is het principe ‘van wie is het probleem?’ Veel ouders – mezelf inclusief - maken de fout zich verantwoordelijk te voelen voor het oplossen van problemen van hun kinderen. In plaats van hen te stimuleren die zelf op te lossen.

Als het probleem van iemand anders is, dan is het volgens Gordon onze taak om te luisteren. En zo de ander te helpen ontdekken waar hij/zij behoefte aan heeft. Als het ons probleem is – als wij een probleem met de ander hebben bijvoorbeeld - dan zijn er andere vaardigheden nodig: confrontatievaardigheden. Gordon komt dan met zijn beroemde ‘ik-boodschap’.

Het is dus belangrijk om vast te stellen wie de eigenaar van het probleem is binnen de communicatie, zegt Thomas Gordon. Het is een hulpmiddel om te weten welke vaardigheid je in kunt zetten om elkaar beter te begrijpen.

Wij willen onze kinderen gelukkig zien, het liefst 24 uur, 7 dagen per week. Maar eigenlijk weten we zelf wel dat het leven zo niet in elkaar zit. Door de obstakels op hun pad telkens weg te halen, ontnemen we hun levenslessen. Als ze mogen struikelen en weer opstaan, geven we hen de mogelijkheid om te leren.

Hoe zit dat dan met studeren en examens? Wie zijn probleem is dat dan? Tja het kind zijn probleem natuurlijk. Het is tenslotte zijn/haar taak. Wij als ouders zijn immers al eens naar school geweest. 

Maar hoe pak je dat praktisch aan? Want je vindt het wel heel vervelend dat je puber niet voort doet of precies niet veel moeite doet. Of je ziet dat je kind enorm veel stress heeft en huilerig of lastig is. 

Gordon zegt; in de "no problem zone" mag je raad geven, adviseren, helpen als het kind om hulp vraagt.

Heeft je kind een probleem? Dan gaan we luisteren.

Heb jij een probleem? Dan gaan we confronteren. 

In mijn gezin betekent dit concreet; 

1 kind dat onmiddellijk panikeert als het niet meteen lukt. En zo snel mogelijk mijn hulp vraagt, huilerig zodat hij zeker is dat ik geëngageerd ben. Dus probeer ik eerst te luisteren en niet op te lossen. 'Ik zie dat je het moeilijk vindt', 'Je weet niet wat te doen', 'Je wilt graag hulp'. Door zulke statements kalmeert hij een beetje en wordt het duidelijker waar hij moeite mee heeft. 

'Ja ik heb het niet opgeschreven', 'Ik ben mijn boek vergeten' of ' ik snap deze woorden niet'. 

Door niet meteen zelf met oplossingen te komen, is het duidelijker wat het probleem is. Door opnieuw te luisteren, komt het kind vaak zelf tot een oplossing. 'Ik kan misschien aan x vragen wat de opdracht was', of 'Kan jij me helpen deze woorden te begrijpen?' En zo komt het meestal wel goed of komen we sneller tot kalmte en effectieve oplossingen. Die ervaring nemen we dan mee zodat we een volgende keer misschien minder snel panikeren.

Of het andere kind, dat zegt; Ik hoef niks te doen. Ik kan het al wel. Ik ben te moe nu. En jij als ouder die denkt ; 'Ze moet toch echt wel studeren of aan het werk gaan'. Je kan het niet lossen, je biedt je hulp aan maar ze weigert pertinent. Dus wordt je de 'zagende ouder'. Maar bereikt verder niets dan frustratie en onenigheid. In mijn geval betekent dat dan : 'Back off mum'. En dat probeer ik dan inderdaad te doen. Waarbij ik wel even commentaar moet wegslikken en diep ademen. 

Zo ben ik inderdaad tijdens de toetsenweek afgelopen week weggewandeld. Duidelijk meegegeven; 'Ik ben er als je me nodig hebt'. En mijn kind het vertrouwen gegeven dat ze het zelf wel wist wat ze nodig had. Nog geen 5 minuten later, kwam ze me achterna en vroeg of ik haar toneelstukje (in het frans) met haar wilde oefenen. 

Toegegeven ik in mezelf een grote *zucht*. Yes my baby needs me. En toen hebben we in het frans het verhaal van Roodkapje geoefend. Waarbij ik nog eens super punten heb gescoord kwestie van dat zij dacht dat ik het verhaaltje door 1 blik op het papier van buiten had geleerd. Daar was ze erg van onder de indruk. Ik heb dan even verduidelijkt dat ik het verhaal van roodkapje goed ken, en aangezien ik ook frans ken, het niet zo moeilijk was voor mij om de zinnetjes te zeggen op het juiste moment. Zijnde ; C’est pour mieux t’entendre, C’est pour mieux te manger. Etc. 

Met andere woorden mijn kind aanvaarde mijn hulp omdat ze zelf de keuze had om die hulp dan wel of niet te aanvaarden. Dit vroeg van mij echter weeral een enorme zelfdiscipline. Pfffff.

Maar eind goed al goed. 

We hebben al 1 toetsenweek achter de rug en nog 1 examenweek te gaan. 

En ik probeer dan om een afwachtende en luisterende ouder te zijn. Wat mij op zich wel goed lukt want ik ben natuurlijk Gordon communicatie trainer. Maar stiekem kijk ik nu al uit naar de vakantie en het even gewoon niks te moeten en het ont-spannen en ont-stressen. Hehe want dat hebben we wel verdiend na al dat harde werk. 

TIP ; Probeer vandaag een keer geen probleem op te lossen dat niet het jouwe is. Maar zo luisteren dat anderen met je willen praten. Volgens Gordon doe je dat door de taal van acceptatie  te spreken. De ander nemen zoals hij of zij is.

Dr. Thomas Gordon was psycholoog en leefde van 1918 tot 2002. Meer dan 50 jaar leerde hij ouders, docenten en leiders zijn methode voor effectief communiceren. Zijn aanpak was gebaseerd op zijn overtuiging dat gebruik van macht binnen relaties schadelijk is. In 1970 komt in Amerika zijn boek Parent Effectiveness Training (P.E.T.) uit, dat in 33 talen is vertaald. Meer dan 5.000.000 exemplaren gingen wereldwijd al over de toonbank. In het Nederlands heet het: Luisteren naar kinderen.

Aan de oudercursussen die door Gordon zijn ontwikkeld, hebben wereldwijd miljoenen mensen meegedaan. Aan de cursussen speciaal voor docenten wereldwijd honderdduizenden mensen.

Wil je graag meer leren over de Gordon Methode?